Tijdje geleden

Zooooooo, we zitten hier nu twee weken en we zijn lekker bezig. Hierdoor gaat de tijd ook veel sneller en zitten we toch iets minder achter het internet. We kennen de weg, we weten waar we heen moeten en we voelen ons hier al een beetje thuis. Gelukkig!! Toch even hoog tijd voor een berichtje.

Even een korte recap van onze belevenissen:

Zaterdag zijn we vroeg opgestaan om dolfijntjes te gaan bezichtigen. Om 7.30 waren we bij het opstappunt. Onze beste vriend Said (de bootsman) nam ons nog even in de maling op de vroege morgen. Hij beweerde namelijk dat hij niet onze bootsman was, maar dat die nog aan de overkant was... we moesten dus maar wachten... Na onze verwarde blikken gezien te hebben, besloot hij toch maar de waarheid te vertellen: hij was toch wel onze bootsman en we konden gelijk weg.

Door de wind was het best nog wel 'frisjes' (voor surinaamse begrippen). We wilden ons ervan verzekeren dat we dolfijnen zouden zien en Said zei: Ik zie elke dag dolfijnen. Na een uurtje rondgetuurd te hebben, zagen we het al weer helemaal voor ons: Wij zijn natuurlijk de eerste mensen van de hele wereld, die GEEN dolfijnen zien op de Surinamerivier. Lekker dan!
We zijn toen eerst even naar een plantage (Rust en Werk, eerst rusten en dan pas werken. Das een beetje de mentaliteit hier. En dan nog niet eens hard werken!) geweest om rond te kijken (want de dolfijnen zouden later komen. Jaaaaaaajaaa, geloven jullie het?)
Dit stelde niet heel veel voor, we dachten dat het er anders uit zou zien. Het was gewoon een soort dorp met een heleboel huisjes. Gewoon, mooie huisjes, geen krotjes. Het was echt een klein gemeenschapje. Niets speciaals.
Na heel even rondgekeken te hebben zijn we weer terug het bootje ingegaan, op dolfijnenjacht! Het duurde maar en het duurde maar. Na een tijdje zagen we toch een paar vinnen en staarten boven het water uitsteken, maar dan heeeeeeel erg in de verte. Toch heeft iedereen gelijk zijn fototoestel/videocamera gepakt, om bewijsmateriaal te kunnen leveren, mocht daarom gevraagd worden.
Na een half uurtje zagen we dat de dolfijnen toch wel dichterbij kwamen! We leken wel een stel kleine kinderen: ‘O, kijk, daar is er een!’, ‘Ja en daar!’, ‘Owwww, moet je nou kijken’ en ‘Woooooow, drie naast elkaar!’
Het was dus wel erg leuk om de dolfijnen in het wild te zien! Genoeg foto’s gemaakt waar niks op te zien is, maar ook een paar waar je enigszins de vorm van een dolfijn kunt opmaken… Het filmen is trouwens wel beter gelukt!!

De tweede stop was Braamspunt. Dit had een strand moeten zijn, maar het water zag er enigszins smerig uit en het stonk naar vis! Op zoek naar een wc kwamen we iets heeeeeeeel ranzigs tegen. Een soort emmer met een heleboel kranten erin en ongeveer een miljoen vliegen eromheen zwermend. Dat was de wc. Nouuuuuuu, laat anders maar! Hier zijn we maar een uurtje geweest en zijn toen weer verder gevaren.

De laatste stop was Nieuw Amsterdam. Dit is een oud fort en er was nog een oude gevangenis te zien. Hier hebben we een openluchtmuseum bezocht wat tien keer NIKS voorstelde, maar toch leuk dat we het gezien hebben. Het hoort er toch een beetje bij. Onderhand waren we al aardig verbrand zo op het open water, dus om een uur of 3 werd het wel weer tijd om terug naar huis te keren.

’s Avonds even gegeten en toen een kort dutje gedaan, want we zouden uitgaan. Deze keer gingen we naar de ‘Starzz’, dat zou zogenaamd een echte ‘nederlandse stagiaire disco’ zijn. Nou dat viel best wel mee! Het was wel gezellig, leuke muziek ook. Beetje jammer was dat het wel leek of iedereen collectief besloten had om precies om 3.15 de tent te verlaten. Toen was het namelijk helemaal leeg en stonden er alleen nog wat van die bakra’s op de dansvloer. Dan voel je je wel een heel klein beetje bekeken, hoor!

Laat gaan slapen en zondag om 10 uur weer wakker. Even op het Internet rondgeneusd en om 13.00 richting zwembad gegaan. Het begon met heeeeel mooi weer, maar na een uurtje was het helemaal bewolkt, en dat trok niet meer weg. Eigenlijk was dat maar goed ook, want we waren de vorige dag flink verbrand!! Dus nu had onze huid een beetje rust.
’s Avonds gegeten bij een ‘duur’ eetcafe (voor hier dan), maar het smaakte wel heel goed!

Vroeg naar bed, want de dag daarna weer stage. Sanne heeft toen der eerste les gegeven en het viel enigszins tegen. De kinderen luisteren wel, maar ze voeren gewoon geen flikker uit. Ze praten niet als je wat aan hen vraagt, en als ze dan per ongeluk toch iets zeggen, is het zo zacht dat je er niks van verstaat. Vervolgens moet je dus 20 keer vragen 'he?', 'wat?' of 'ik versta je echt niet, hoor!' Vermoeiend dus!
Er is ook een jongetje dat gewoon niet praat. Nooit! Dat wordt niet als een probleem gezien, maar gewoon als een feit: 'Nee inderdaad, hij praat niet.' Ach, lekker boeiend..., denken ze hier.

Sanne is al een aantal keren uitgelachen om verschillende redenen (dit doet haar echter niks, hoor, dat daar geen misverstanden over ontstaan). Bijvoorbeeld: Ze eet haar appel net als Tom en Jerry... (ze eten hier alleen appels in stukjes), ze wordt aangezien voor Lizzie McGuire, ze wordt gezien als 'juffrouw Witje' en haar grote zonnebril valt erg op!

Vandaag heb ik de hele dag lesgegeven. Ik was maandag even langs school geweest om te over leggen over vandaag, wat ik allemaal zou doen en toen gaf mijn mentrix mij een hele stapel boeken. Met de mededeling: Dit is het rooster, dit zijn alle boeken die je nodig hebt, en als je ook nog even een handvaardigheidlesje wil verzinnen, graag.
Oooooookay dan. Uiteindelijk ging het prima, heb eerst even een paar afspraken met de kinderen gemaakt en duidelijk gemaakt wat ik echt NIET wilde en dat ging redelijk goed. Sanne had me wel een aantal keren horen blèren, maar het ging goed.:)
Ook bij mij in de klas (klas 2 is groep 4) zit zo’n exemplaar dat niet praat… Pfffffff, dat is echt vermoeiend en sommige kinderen halen echt het bloed onder je nagels vandaan. De kinderen hier moeten zelf elke dag hun boeken meenemen. Hebben ze een boek niet bij zich, doen ze niet mee. Hebben ze geen pen bij zich, doen ze de hele dag niks. Als je ze niet in de gaten houdt, slaan ze elkaar de hersens in (figuurlijk hoor:)). Ze verklikken elkaar bij het leven! Allemaal van dat soort dingen!

Daarnet even lekker een patatje gegeten zij een soort ‘Hollandse’ patattent, toen voelde ik me weer helemaal thuis hoor! Lekker bij de snackbar. En we zijn ook nog langs het postkantoor geweest vandaag! Mijn dag kon niet meer stuk…

Gistermiddag gingen Sanne en ik trouwens vrolijk op weg om een huisje te zoeken voor mama Jane (en dergelijke). Nounounou, toen hebben we toch even een regenbuitje op onze kop gekregen!! Op de terugweg zijn we heeeeelemaal zeiknat geregend!!
En nog eens helemaal voor niks ook! We zijn namelijk 3 appartementjes langs geweest en we konden nergens kijken. Het was allemaal dicht, verhuurd of onvindbaar...
Sanne vindt dat we er recht op hebben om getrakteerd te worden op een etentje, voor aaaaaaal onze moeite.

Tot snel!!

Oja, Wilma en Thomas: Sanne verwacht een reactie van jullie…;)
Reacties zijn leuk:)


Sorry voor het lange verhaal...Zooooveel te vertellen!