De Surinaamse mentaliteit/logica

Ow, ow, owwwww. Ergernissen te over hier in Suri Suri!
Gisterenavond zijn de 4 laatste huisgenootjes gearriveerd. 2 jongens en 2 meiden. En de jongens laten de wcbril NU al omhoog staan... Nou is dat nog niet zo’n ramp, hoor.

Maar op een of andere mysterieuze wijze is het vestje van Sanne verdwenen. Dit had zij laten hangen in haar oude kamer en toen we van de week gingen kijken was het verdwenen! Weg! Nergens meer te vinden. Hans Klok himself zou er versteld van hebben gestaan!
Misschien meegenomen door de schoonmaakster? Eigenlijk mogen wij die veronderstelling niet maken, maar met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is dat wel wat er gebeurd is...
En dan is er ook nog een mooie paarse handdoek van Sanne kwijt. Niet echt leuk natuurlijk, maar ik blijf me verbazen over het feit dat ik nou eens keer niet degene ben die alles kwijt is…

Neeeeeee, en dat is nog niet alles. We worden hier gewoon gediscrimineerd bij het leven! De telefoon van Sanne is kapot, dus wilden we vanmiddag even een nieuwe kopen in de stad. We hadden er een gezien van 28 SRD (7 euro). Dat was een goede deal! Bij de winkel waar we ook die Surinaamse simkaart hebben gekocht.
Dus wij die winkel binnen: ‘Nee hoor, jullie kunnen hier geen telefoon kopen, want jullie zijn geen Surinamers.’ Wij nog geprobeerd om ze over te halen dat we toch echt wel Surinaams waren (met het lekkere bruine kleurtje dat we nu hebben is dat best geloofwaardig). Ze geloofden het bijna, totdat we onszelf verspraken…
Wij naar een andere vestiging, daar kregen we weer een ander verhaal te horen: ‘Jullie zijn stagiaires? Die kunnen bij ons maar 1 product kopen.’ Dus een sim EN een telefoon was onmogelijk volgens haar. WTF?? Hoe bedoel je ingewikkeld (en onzinnig)?
Heel de stad afgelopen, kwamen we nog een telefoonwinkel tegen die op het moment geen simkaarten verkoopt en geen telefoons… Beetje maf, misschien? En ze hadden ook nog een bezetting van 8 man! Ga dan dicht!

Op de terugweg dachten we: Laten we eens even lekker zoals de lokale bevolking reizen. Met het busje! Het busje kost ongeveer 30 eurocent en dan maakt het niet uit waar je uitstapt. Na een minuut of na een half uur rijden: de prijs blijft hetzelfde.
Het busje vertrekt wel pas van het opstappunt als hij vol is. En dan niet: als er een redelijke hoeveelheid mensen in zit, nee pas als hij prop en propvol is, zodat elk stoeltje bezet is en je met je benen in de nek van je buurman zit.
Ik snap de mentaliteit van de mensen hier wel een beetje. Haast moet je niet hebben, want de bus komt toch wel wanneer die wil (en dan een tikkeltje erger dan in Nederland, hoor!). Het is echt waar: alles op zijn gemakkie en je meot je vooral niet druk maken, want daar krijg je het alleen maar warmer van.

Als het busje dan eenmaal met horten en stoten aan het rijden is, kun je op elk gewenst moment uitstappen. Ideaal toch? De deur staat continu open, dus dat is lekker fris! Als je een busje ziet rijden, hoef je ook alleen maar je hand op te steken en dan stopt de bus plotsklaps (midden op de weg, weinig tot geen rekening houdend met de rest van het verkeer) en kun je gewoon instappen.

Trouwens, overal waar je loopt wordt je nagefloten en worden er dingen tegen je gezegd. Het maakt niet uit hoe je eruitziet of wat je aanhebt (zelfs een jutezak zou niet helpen) die mannen hier roepen altijd wel iets! Ze fluiten, of ze maken kusgeluidjes, of ze zeggen dingen, zoals: hey poppetje, blablabla. En als je niet reageert word je arrogant gevonden. Eigenlijk is het een beetje vermoeiend. Een vrouw aan hun eigen zijde weerhoudt ze er ook niet van om zo schaamteloos te doen en ook als hun kinderen erbij zijn, zien ze niet in waarom ze niet zouden moeten fluiten. Zelfs als wij met een paar gasten over straat lopen doen ze het nog. Het lef!!! Pfffffff.

Gisteren bij een huis gekeken waar mijn familie in gaat waarschijnlijk voor de twee weken dat ze hier zijn. Huis Toraribo, een erg leuk en mooi huis. Precies goed voor mijn familie!
Nadat we daar gekeken hadden, wilden we roti bestellen. Dit gingen we telefonisch alvast bestellen en dan wilden we het ophalen. Maar nee, dat kon niet. De Rotishop was namelijk al dicht. Om 16.30 gaan ze al sluiten. En dan vinden ze het gek dat ze zo weinig verdienen hier! Ze hebben ook gewoon maar halve werkdagen!

Goed, Muggenbulten!
We slapen onder een klamboe, smeren ons in met muggenspul EN we hebben zo’n muggenafstootding. Wat wil je nog meer, zou je toch zeggen. Maar neeeee, dit alles mag toch niet baten… Ik heb zelfs een nacht met kleren aangeslapen en ook dat helpt niks!! We worden lekgeprikt en alles jeukt!

Nou, morgen gaan we naar Redi Doti. Een indianendorp op drie uur rijden van hier (in zo’n heerlijk klein stadsbusje…) en daar blijven we tot zondag. Maandag horen jullie meer van ons!

Groetjes voor iedereen en kusjes voor sommigen!

Sanne en Esther

Ps1: Sanne heeft toch dr handdoek weer gevonden. Gelukkig!
Ps2: Lieve groep 6, NEE ik ben niet dikker geworden. Echt niet. Het schijnt zelfs dat je afvalt hier. Dat hoop ik dan maar…